کابلهای فرمانی جهت برقراری ارتباط بین دستگاههای مادر با سنسورها، لیمیت سوئیچها و یا تابلو های اپراتوری می باشد که در تعداد رشته های مختلف بنا بر نیاز مورد استفاده قرار می‌گیرد . معمولا این گونه کابلها دارای شماره‌هایی بر روی عایق هر سیم هستند که از 1 تا آخرین شماره سیم مثلا 50 ادامه دارد و دارای یک سیم حفاظتی با رنگهای سبز و زرد نیز هستند .

   اما اتفاقی که برای من افتاد : دقیقا این اتفاق در محل کار برای بنده اتفاق افتاد و آن یک کابل 21 رشته فرمانی بدون شماره بود که متاسفانه ابتدا و انتهای این کابل در معرض دید نبود و به طور انفرادی باید کار میکردم و بایستی دستگاه را طبق زمان مقرر تحویل می دادم . سریع ترین راهی که به ذهنم رسید برای اینکه نخواهم هر بار یکطرف کابل را چک کنم این بود:

   ابتدا می‌بایستی یک مرجع پیدا میکردم و از آنجایی که این کابل فاقد سیم حفاظتی بود و تمام سیمها به رنگ مشکی بود ، دو سیم را به عنوان مرجع به هم اتصال دادم و حالا نوبت این بود که نشانه‌ای برای هر سیم در نظر بگیرم و به همین منظور هر سیم را شماره گذاری کردم و با مقاومتی مشخص به سیمهای مرجع اتصال دادم . پس از طی این مراحل به طرف دیگر کابل رفتم و با مولتی متر دو کابل اتصال کوتاه شده را پیدا کردم و به عنوان مرجع به پراب مشترک متصل کردم و سپس با توجه به مقاومت هر مسیر و لیستی که از مقاومتها و شماره سیمهای طرف اول داشتم به راحتی هر سیم را شماره گذاری کردم  . بدین ترتیب توانستم به سرعت سیمهای کابل بی شماره‌ای که ابتدا و انتهای آن در دید هم نبود را شماره گذاری کنم و در ضمن احتیاجی به کمک گرفتن از فرد دیگری نیز پیدا نکردم . به قولی احتیاج مادر ابتکارات است ، خوشحال میشوم اگر شما هم راه حل دیگری دارید با توجه به شرایط مذکور  با وبلاگ خود در میان بگذارید تا من و دیگر دوستان نیز از آن استفاده کنیم .